၀ါဆိုသကၤန္းဟူသည္
(၂၀၁၁ခုႏွစ္က အိႏၵိယ၊ ဘုံေဘျမိဳ႕ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္က ေရးသည့္ ပုိ႔စ္ ျပန္လည္ ေ၀မွ်သည္)
စာမိတ္ဆက္
မနက္ဖန္ဆုိ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔၊ သဘက္ခါဆုိ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကပ္ေတာ္မူၾကရေတာ့မည္။ ၀ါဆုိကာလဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္းေရာ အျခားဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံေတြပါ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ အလြန္ကိုပဲ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕က နာမည္ၾကီးတကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုမွာ ပညာသင္ေနၾကေသာ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားအျပား ေရာက္လာေနၾကပါျပီ။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည့္အျပင္ ထုိျမိဳ႕မွာလဲ ျမန္မာမိသားစု အေျမာက္အျမား ရွိေနေတာ့ တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ ဘာသာေရးပြဲေလးေတြ ရွိေနၾကသည္။ ထုိဘာသာေရးပြဲေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေဟာရေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ေလးေတြလဲ တန္းစီေနတယ္တဲ့။ ၾကည့္စမ္း စာေရးသူတို႔ကို ၾကြားေနလုိက္တာ၊ ၾကြားႏုိင္တာေပါ့ ကုလားျပည္မွာ ေနတဲ့သူကို ၾကြားႏုိင္တာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အရွင္ဘုရား ၀ါဆုိသကၤန္းႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ ပုိ႔စ္ေလး တင္ပါဦးတဲ့။ ေဟာေရးေျပာေရးအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘဲ ဗဟုသုတအျဖစ္ ပုိ႔စ္ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူး၀င္မိသည္။ စာေရးသူလဲ စဥ္းစားလုိက္ဦးမည္၊ အဆင္ေျပရင္ ေရးျပီးတင္လိုက္ပါမည္ဟူ၍သာ ျပန္ၾကားလုိက္သည္။
အေၾကာင္းရွာၾကံ ေကာင္းမႈ
စာေရးသူတုိ႕ႏုိင္ငံမွာ လအလုိက္ အလွဴအတန္းေတြ၊ ဘာသာေရးပြဲေတြ၊ ကထိန္အခ်ိန္ ကထိန္သကၤန္း၊ ၀ါဆုိအခ်ိန္ ၀ါဆုိသကၤန္းစသည္ျမင့္ အလွဴအတန္းေတြကို နာမည္တပ္ျပီး နည္းမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ကုသုိလ္ျပဳေနၾကတာျဖင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သဒၶါတရားပင္ျဖစ္သည္။ ‘‘နာနာအာရမၼဏံ အာရဗၻ မေစၦ ဒါနံ မလာဘိဘူ’’ ဟု ငယ္ငယ္က ရဖူးတဲ့ စာပုိဒ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘယ္အထဲပါမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ဆုိလုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ‘‘ေကာင္းမႈကုသုိလ္ဆုိတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၾကံျပီး’’ ျပဳတတ္ရတယ္တဲ့။ ေမြးေန႔ပြဲေရာက္ေတာ့ ေမြးေန႔အလွဴ၊ နာမည္ေပးအလွဴ၊ မဂၤလာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္အလွဴ၊ စာေမးပြဲေအာင္လုိ႔ အလွဴ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းရွာၾကံျပီး ျပဳတတ္ရသည္။
ယခုအခ်ိန္မွာလဲ ၀ါဆုိလဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔အထိ ၀ါဆုိအလွဴအခ်ိန္အခါ ေရာက္ေနျပီျဖစ္၍ ၀ါဆုိအလွဴမ်ား ေနရာအႏွံ႕ျပား ျပဳလုပ္ေနၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္အလွဴမ်ား က်င္းပၾကသည္။
၀ါဆုိသကၤန္းအလွဴ သမုိင္း
၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ျခင္းဆုိတဲ့ အလွဴဒါနသည္ ၀ါသာခါေက်ာင္းအမၾကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထုိအလွဴကို လွဴသူတုိင္းက ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးကို အားက် အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မည္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးသည္ ထုံစံအတုိင္း သူေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားေသာ ပုဗၺာရုံေက်ာင္းကို တစ္ေန႕ ႏွစ္ၾကိမ္အနဲဆုံး ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းသြားရင္လဲ လက္ဗလာခ်ည္း သြားေလ့သြားထ မရွိ၊ မနက္ပုိင္းသြားရင္ မနက္အတြက္ ရဟန္းသာမေဏမ်ား ဘုန္းေပးႏုိင္တဲ့ အစားအစာမ်ား၊ ညေနပုိင္းသြားရင္လဲ ညေနပုိင္းအတြက္ အေဖ်ာ္ရည္မ်ား ယူေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။ စာထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းအမၾကီးလာရင္ ကုိရင္ငယ္ေလးေတြက ေက်ာင္းအမၾကီး လက္ထဲ ဘာပါလဲဆုိတာ ၾကည့္ၾကသတဲ့၊ ထုိအျဖစ္ကုိ သိေသာ အနာထပိဏ္၊ ၀ိသာခါတုိ႔သည္ ေက်ာင္းသြားတုိင္း လက္ဗလာ မသြားဟု ဆုိသည္။
ယခု အၾကိမ္ ၀ိသာခါေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္က ၀ါဆုိလျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ တရားစကားမ်ား နာယူျပီး ေနာက္ေန႔မနက္အတြက္ ဘုရားအမွဴးရွိသံဃာမ်ား အိမ္ကို ဆြမ္းစားၾကြဖုိ႔ ပင့္ဖိတ္ခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မုိးလင္းခ်ိန္ ကြ်န္းၾကီးေလးကြ်န္းလုံး မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာသြန္းခ်ေလေတာ့သည္။ ဘုရားခြင့္ျပဳခ်က္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြ သကၤန္း (ေရစႏုပ္)မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနခ်ိန္ ၀ိသာခါ၏ တပည့္မ တစ္ေယာက္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္၍ ေက်ာင္းကို ရဟန္းေတြလာပင့္ေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါးမွ မေတြ႔ဘူး အ၀တ္မပါ တကၠဒြန္းေတြပဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္ဆုိျပီး ျပန္လာ၊ ၀ိသာခါသည္ အသိလိမၼာရွိသူျဖစ္သည္ျဖစ္ရာကား မုိးရြာတုန္း အ၀တ္မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနၾကေသာ ရဟန္းေတြပဲျဖစ္မည္ဟု သိသျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေက်ာင္းသုိ႔ သြားပင့္ခုိင္းျပန္၊ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းမ်ားယူေဆာင္ျပီး မိမိတုိ႔ အသကအသက ေနရာမွာ သြားျပီး ေရခ်ိဳးျပီး စိုရႊဲေနေသာ ခႏၶာကို ေခ်ာက္ေသြ႕ေအာင္လုပ္ေနရာသည္။ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ရဟန္းကိုမွ မေတြ႕ရဘဲ ျပန္သြားျပန္သည္၊ ၀ိသာခါသည္ ဒီအျခင္းအရာကိုလည္း သိသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေက်ာင္းသုိ႔ လြတ္ျပန္သည္၊ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဆြမ္းစားၾကြခ်ိန္တန္ျပီးျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္အားလုံးသကၤန္းမ်ား ျပင္ဆင္ျပီး စုရုံးခုိင္းသည္။ ဘုရားရွင္၏ တန္ခုိးျဖင့္ ၀ိသာခါအိမ္ေပါက္ေရာက္သြားသည့္အခါ ၀ိသာခါ အံ့ၾကရျပန္သည္၊ ေစာေစာေလးကမွ မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာထားသျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးသည္ ခါးေလာက္ ျမဳပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေရေတြျဖင့္ လႊမ္းေနသည္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာအားလုံး သကၤန္းမ်ား ေရမစုိသည့္ အျပင္ ေျခမ်က္စိေလးကိုေတာင္မွ ေရစုိထားတာ မေတြ႕ရ။
ဆု ၈မ်ိဳး
ဘုရားႏွင့္ရဟန္းသံဃာမ်ား ဆြမ္းကပ္ျပီး ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အရွင္ဘုရားအား တပည့္ေတာ္ ဆုလာဘ္ ၈ မ်ိဳး သနားခ်ီးေျမာက္ေတာ္မူပါဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ အပ္စပ္ေသာဆုဆုိ ေတာင္းေစ ဟု ဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေအာက္ပါဆုိ ဆု ၈ မ်ိဳးကုိ ေတာင္းသည္။ ဘုရားလည္း ခြင့္ျပဳသည္။
(၁) အသက္ထက္ဆုံး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၀ါဆုိသကၤန္းလွဴခြင့္ျပဳရန္
(၂) ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကေသာ အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္
(၃) ခရီးသြား ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္
(၄) မနာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ရဟန္းကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္
(၅) မနာမက်န္းေသာ ရဟန္းအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴရန္
(၆) မနာမက်န္းျဖစ္ေသာ ရဟန္းအား ေဆးပစၥည္းမ်ား လွဴရန္
(၇) အျမဲမျပတ္ ဆန္ျပဳတ္ (ယာဂု)ဆြမ္းလွဴရန္
(၈) ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီမ)တုိ႔အား ေရသႏုပ္လွဴရန္ တုိ႔ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီဆု ၈ မ်ိဳးကို သုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အလွဴဒါနျပဳဖုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ သဒၶါတရားၾကီးသူတုိင္းသည္ ဤကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းရွာ ေကာင္းမႈျပဳေလ့ရွိသည္။
နံပါတ္ (၁) ၀ါဆုိသကၤန္းဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမွာ မုိးမ်ားေတာ့ သကၤန္းကုန္လြယ္သည္၊ သကၤန္းခဏခဏ ေလွ်ာ္ျပန္ရင္လဲ သကၤန္းအေရာင္ေဖ်ာ့ျပီး ပ်က္စီးျမန္မည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းကို ေရမစိုေအာင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ္တုံးလုံး ေရခ်ိဳးၾကသည္။ ထုိအျခင္းအရာကို ဘာသာျခားမ်ားေသာ္၎ ရတနာသုံးပါးကို ၾကည္ညိဳသူမ်ားသည္၎ အၾကည္ညိဳပ်က္္မည္ကို စုိးသျဖင့္ ေနာင္ ကိုယ္တုံးလုံး ေရမခ်ိဳးဘဲ ေရသႏုပ္ ၀ႆိကသာဋိက မုိးေရခံသကၤန္းကိုအသုံးျပဳရန္ ရည္ရြယ္၍ လွဴျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႕ေခတ္သစ္ ၀ါဆုိသကၤန္းကေတာ့ မုိးေရခံသကၤန္းမဟုတ္၊ အစုံလုိက္ အစုံလုိက္လွဴၾကသည္။ ဘုရားရွင္ကလဲ သူ႔တပည့္မ်ား သကၤန္းအတြက္ ေၾကာင္းၾကစိုက္စရာ မလုိရေအာင္ ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။
နံပါတ္ (၂) မွာေတာ့ ဧည့္သည္ ရဟန္းေတာ္ေတြဆုိတာ လမ္းမကြ်မ္းက်င္ၾကဘူး၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိသြားျပီး ဆြမ္းခံစားရမည္ဆုိတာလဲ မသိဘူး၊ ထုိဧည့္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား မပင္္ပန္းရေလေအာင္ ရည္ရြယ္၍ ဒီလွဴခြင့္ဆုကို ေတာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္၊ စာေရးသူ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ ခဏလာေနဖူးသည္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသည္ စာေရးသူတုိ႔ ေနသည့္ ေနရာႏွင့္မတူသည့္အတြက္ ေရာက္ခါစ ရဟန္းေတာ္မ်ား သာမေဏမ်ား ဆြမ္းေရးအတြက္ ခက္ခဲသည္၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိသြားျပီး ဆြမ္းခံစားရမလဲဆုိတာ မသိ၊ ဆြမ္းခံအိမ္မ်ား တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း လုိက္ဖိတ္ေနရသည္မွာလဲ အလြန္ရွက္စရာ။ ထုိကဲ့သုိ႕ စားေရးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး စိတ္မပင္ပန္းေစရန္ ေရာက္ခါစႏွင့္ ဧည့္သည္ရဟန္းမ်ားအား သီးသန္႔လွဴသည့္ အလွဴမ်ိဳးကို အာဂႏၱဳကဘတ္ ဟု ေခၚသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အလွဴမ်ိဳးကို လွဴႏုိင္ဖုိ႔ စဥ္းစားႏုိင္သူမွာလည္း အလွဴတစ္ခုျပဳလုပ္ရန္ အေၾကာင္းရွာေနေသာ သဒၶါတရားရွိသူတုိ႔သာ တတ္ႏုိင္ၾကသည္။
နံပါတ္ (၃) တြင္ ခရီးသြားရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ကိုယ္သြားမည့္ ေနရာကို ဆြမ္းစားခ်ိန္ အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏုိင္ျဖစ္၍ ပင္ပန္းၾကလိမ့္မည္၊ ထုိအေရးကို ေမွ်ာ္၍လည္း ဂမိကဘတ္ ေခၚ ခရီးသည္ ရဟန္းမ်ားလွဴသည့္ သီးသန္႕အလွဴကိုလဲ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။
နံပါတ္ (၄) လူနာေစာင့္အတြက္ ဆြမ္းဟင္းအလွဴျဖစ္သည္၊ လူနာေစာင့္သည္ လူနာအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရသျဖင့္ သူ၏စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္ အခ်ိန္မီ ဆြမ္းဟင္းမရလွ်င္ ပင္ပန္းမည့္အေရးကို ေတြး၍ ဂိလာႏုပ႒ကဘတ္ အလွဴကိုလည္း သီးသန္႔ေတာင္းသည္။
နံပါတ္ (၅) အလွဴတြင္မူ ဂိလာန လူနာသည္ သင့္ေတာ္ေသာ အစားအစာ မရလွ်င္ ေရာဂါပုိတုိးမည္၊ ပုိပင္ပန္းမည့္ အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ ဂိလာန ရဟန္းမ်ားအား သီးသန္႔လွဴခြင့္ျပဳရန္ကိုလဲ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။ ထုိ နံပါတ္ (၄)ႏွင့္ (၅) ဆုမ်ိဳးကို သီတဂူအာယုဒါန ေဆးရုံက လက္ေတြ႕က်က် အားထုတ္ေနသည္။ ထုိဆုမ်ိဳးအားထုတ္လုိေသာ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမမ်ားကို သီတဂူက ၾကိဳဆုိေနပါသည္။
နံပါတ္ (၆) ဆုမွာကား လူနာအတြက္ ေဆးပစၥည္းအလွဴပဲ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ လုိအပ္ေသာ ေဆး၀ါး မရပါက ထုိလူနာ ရဟန္း ပင္ပန္းမည္၊ ေရာဂါ ပုိဆုိး၀ါးလာမည္၊ အထုိအျဖစ္ကို ေတြး၍ ဂိလာနေဘသဇၨအလွဴ ျဖစ္သည္၊ ယေန႔ေခတ္ သီတဂူအာယုဒါနေဆးရုံေတာ္တြင္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီး၏ နံပါတ္ (၆) ဆုကုိ အားက် ၾကည္ညိဳၾကသျဖင့္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမကဲ့သုိ႕ေသာ ေဆးအလွဴရွင္မ်ားကို မ်ားစြာ ေတြ႕ရပါသည္။ ထုိ၀ိသာခါကဲ့သုိ႕ေသာ ေက်ာင္းအမမ်ားကို သီတဂူက ၾကိဳဆုိေနပါသည္။
နံပတ္ (၇) အလွဴမွာကား ဘုရားရွင္ကား ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ျခင္း အက်ိဳးမ်ားကို ေဟာထားသျဖင့္ ထုိဆန္ျပဳတ္သည္ က်န္းမာေရးအတြက္ အလြန္ေကာင္းသည္ျဖစ္ရကား ရဟန္းသံဃာမ်ား အျမဲမျပတ္ ယာဂု (ဆန္ျပဳတ္)ဆြမ္းလွဴခြင့္ ျပဳရန္လည္း ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။ သီတဂူအာယုဒါနေဆးရုံတြင္ မနက္တုိင္း ဂိလာန လူနာမ်ားကို ဆန္ျပဳတ္ လွဴသည္။
ေနာက္ဆုံး နံပါတ္ (၈) ခုေျမာက္ ဆုမွာကား တစ္ေန႔ေတာ့ ဘိကၡဳနီမေတြ ျပည္တန္ဆာေတြနဲ႕ အတူ လူသူ မရွိတဲ့ အစိရ၀တီျမစ္မွာ အ၀တ္မပါဘဲ ေရးဆင္းခ်ိဳးၾကသည္၊ ျပည္တန္ဆာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ထုိရဟန္းမမ်ားကို ေလွာင္ေၿပာင္္ၾကသည့္အတြက္ အရွက္ရၾကသည္၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ၾကသည္၊ အ၀တ္မပါဘဲ ေရခ်ိဳးျခင္းသည္ကား အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ မသင့္ေတာ္ပါ၊ ထုိအေရးမ်ားကို သိေသာ ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ ဘိကၡဳနီမမ်ားအတြက္ ေရသႏုပ္အလွဴကို ေတာင္းဆုိျခင္းျဖစသည္။ ဤဆု ၈ မ်ိဳးကို စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အလွဴတစ္ခု ျပဳႏုိင္လုပ္ေရးအတြက္ ေထာင့္စုံကေန ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အခက္အခဲကို ရွာေဖြသည္၊ အထုိအခက္အခဲကို ျဖည့္စီးေပးသည္မွာလည္း ေက်ာင္အမေကာင္း တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ကိုယ့္သားရဟန္းမ်ားဟု သေဘာထားကာ ေမတၱာ ကရုဏာ ေရွ႕ရွဳေသာ ေတာင္းဆု ၈မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္အခါကစျပီး ၀ိသာခါေက်ာင္းအမ ေက်း၊ဇူးနဲ႕ ဒီကေန႔ေခတ္ ၀ါဆုိသကၤန္းအလွဴမ်ား ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရသည္။
သကၤန္းလွဴရက်ိဳး
သကၤန္းလွဴရျခင္းေၾကာင့္ ေသခ်ာတဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းအတြက္ မပူရ မပင္ပန္းရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရဟန္းအလုပ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ႏုိင္သည္။ ထုိသကၤန္းက ထုိအသုံးျပဳေသာ ရဟန္းအား အရွက္ကိုလည္း ကာကြယ္မယ္၊ အခ်မ္း အပူ ေလ ေနစတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုလည္း ေဆာင့္ေရွာက္မည္၊ မွည့္, ျခင္, ယင္, ပုိးမႊားစေသာ အႏၱရာယ္မွလည္း ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္သျဖင့္ ရဟန္းအလုပ္ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ခြင့္ရမည္။ လွဴတဲ့သူမွာ တန္ျပန္အေနနဲ႕ ထုိအက်ိဳးမ်ားရရွိမည္။
သကၤန္းလွဴျခင္းေၾကာင့္ အသားေရလွပျခင္း၊ က်န္းမာျခင္း စတဲ့ကုသုိလ္၏ အက်ိဳးမ်ားအျပင္ အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ လွဴခြင့္ရသည့္အတြက္ ကာလဒါနျဖစ္သည္၊ ထုိအက်ိဳးကေတာ့ လုိတရ ပဲျဖစ္သည္။
အမ်ိဳသမီးမ်ား သကၤန္းလွဴျခင္းေၾကာင့္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးပုိင္ဆုိင္သည့္ စိန္ေရႊရတနာေပါင္းစုံ စီျခယ္ထားသည့္ ကုိးကုေဋတန္ မဟာလတာ ျမတ္တံဆာၾကီးကိုလဲ ပုိင္ဆုိင္ဦးမည္။ ေနာက္ဆုံး အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာမၾကီးျဖစ္မည္။
အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ေတာ့ ဧဟိဘိကၡဳနဲ႕ ရဟႏၱာ ျဖစ္ခြင့္ရမည္။ ဘုရားလက္ထက္က ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ ယသအမ်ိဳးေကာင္းသားတုိ႔သည္ ေရွးက သကၤန္းပရိကၡရာလွဴဒါန္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သိမ္ေတြ ကမၼ၀ါေတြ ရြတ္ဖတ္ေပးစရာမလုိဘဲ သကၤန္းသပိတ္ ရွာစရာ မလုိဘဲ ဘုရားက ‘‘ဧဟိ ဘိကၡ’’ ငါ့ရွင္ ရဟန္း လာခဲ့ လုိ႔ ေခၚလုိက္ရုံနဲ႕ အလုိအေလ်ာက္ ၀ါေတာ္ ၆၀ ရ မေထရ္ၾကီးကဲ့ သပၸါယ္တင့္တယ္စြာ ဖူးေမွ်ာ္ရသည္။
ဘာဟိယဒါရုစိယ အမ်ိဳးသားသည္ ဘုရားနဲ႕ေတြ႕လုိ႕ တရားနားလုိက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါလ်က္ သကၤန္းပရိကၡရာ မရွိလုိ႕ ရဟန္းမျဖစ္လုိက္ရ၊ ဘုရားကလဲ သူ႔ရဲ့အတိတ္က သကၤန္းလွဴခဲ့တဲ့ ဒါန မရွိခဲ့ေတာ့ ဧဟိ ဘိကၡဳ ေခၚခြင့္မရ၍ လမ္းမွာပဲ ႏြားမေခြ႕သတ္လုိ႕ ေသရသည္။ ရဟႏၱာျဖစ္လွ်င္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀နဲ႕ ရပ္တည္ခြင့္မရ၊ ရဟန္းျပဳရင္ ျပဳ မျပဳလွ်င္ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရသည္။ ဘာဟိယဒါရုစိယ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေရွးက၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ထုိေနရာမွာပဲ ဘီလူးမ ဟန္ေဆာင္ေသာ ႏြားမေခြ႕အသတ္ခံရသည္။ သကၤန္းမလွဴခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရလုိက္။
ဤသို႔အားျဖင့္ အလြယ္တကူ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ခြင့္မ်ား ရလုိပါလွ်င္ သကၤန္းလွဴၾကပါေလ---------။
